In de spotlight: choreograaf Jennifer Romen
INTERVIEW | Jennifer Romen (27 jaar) begon haar dansavontuur door Michael Jackson te imiteren. Inmiddels is ze uitgegroeid tot een bekende choreograaf in de Nederlandse hiphop scene. Jennifer is het brein achter Oxygen, een gezelschap dat internationaal succes behaalde bij het Amerikaanse televisieprogramma NBC World of Dance. Afgelopen seizoen had Nederland de kans de dansers van Oxygen te bewonderen in theatertour Delusion. In dit interview vertelt Jennifer meer over de tour en verdere dromen die zij heeft voor Oxygen.
Hoe voelt het voor jou nu de tour van Delusion is afgelopen?
Ik heb het nog niet echt kunnen laten bezinken. Het hele proces is voor mij een rollercoaster geweest. Tijdens deze tour was ik ook alweer bezig met het voorbereiden van de volgende tour. Verder lopen er nog heel veel andere projecten, zoals losse evenementen en boekingen, en natuurlijk ons gezelschap waarmee we komende zomer weer reizen gaan maken. Daarnaast hebben we ook nog de dansschool die allerlei projecten draait.
Dus ondanks dat ik me voornamelijk heb gefocust op de tour van Delusion, moest ik eigenlijk continu mijn aandacht verdelen. Waardoor ik soms niet echt tijd heb gehad om in het moment te zijn. Ik ben wel heel blij en trots, en ik voel me goed! Alleen nog niet met het volle bewustzijn.
Hoe zag het creatieproces van Delusion eruit?
Er waren best wat mensen die zeiden: “Jennifer, je bent zo creatief, maar een avondvullend programma maken is wel andere koek.” Maar ik heb er zelf gewoon altijd het volste vertrouwen in gehad!
Normaal maak ik altijd choreografieën onder tijdsdruk, dus met strakke deadlines. Nu had ik iets meer ruimte en dat was alleen maar fijn. Ik heb me ook echt met alles volledig bemoeid: muziek, kostuums, decor, licht, etc. Vooraf heb ik alles al gemaakt en besloten. Want toen we de repetities ingingen hadden we maar dertig dagen de tijd. Dat was best wel pittig. Dus het moest ook wel goed voorbereid zijn, want anders krijg je dat gewoon niet geregeld. Dat al het andere al voorbereid was, gaf ons ook ruimte om in de studio nog wel een beetje te spelen met het dansmateriaal.
De dansers wisten dat ze aan een illusie aan het werken waren, maar ze zagen deze pas kort voor de start van de tour. Bijvoorbeeld: het derde stuk in de show was een interactieve choreografie met een half uur projectie op het achterdoek, maar daar hebben we nooit mee gerepeteerd. De projectie zelf heb ik per frame uitgetekend voordat we het repetitieproces ingingen. Ik heb alles zo precies mogelijk uitgeschreven en in de studio werkten we alleen maar met tape. Vervolgens moesten we ons per theater weer een beetje aanpassen. Toen we de montagedagen in gingen heb ik de projectie gewoon aangezet. Iedereen was helemaal in extase toen alles eindelijk samenkwam!
Hoe zou je jouw stijl omschrijven?
Mijn stijl is heel specifiek. Je kan nog zo goed of allround opgeleid zijn, het zal altijd wennen zijn, of je nu vaker met mij hebt gewerkt of niet. Tijdens de repetities lag de focus daarom eerst vooral op het begrijpen en kunnen toepassen van de bewegingskwaliteiten. Fysiek was het voor de dansers een hele uitdaging, met name conditioneel. Het is uitzonderlijk dat wij een hele tour hebben volgehouden met zoveel tourdata in zo’n korte periode en dat er niemand is uitgevallen door ziekte of blessures. Dat is echt ongekend in dit werkveld! Dat ligt denk ik echt aan hoe we ons hebben voorbereid en de toewijding van de dansers.
hoe heb je jouw stijl ontdekt?
Belangrijk voor het vinden van mijn eigen stijl was de manier waarop ik begon met dans, namelijk door Michael Jackson te imiteren. Daarna ontdekte ik dat ik best wat fysieke beperkingen had. Ik heb aandoeningen die het niet even makkelijk maken om überhaupt te bewegen, namelijk scoliose, wervelafglijding en een zenuwbeknelling. Toen ben ik heel erg bewust op zoek gegaan naar dingen die voor mijn lichaam werkten. Daardoor ben ik veel met isolaties gaan werken, omdat ik die heel gecontroleerd uit kan voeren. Voor mij zou het namelijk niet te doen zijn als ik ga vliegen, rollen, of salto’s ga maken. Dat is gewoon te gevaarlijk.
Nu als maker blijf ik ook heel dichtbij dat stukje eigenheid. Maar aan de andere kant werk ik ook veel met de mogelijkheden van de dansers, juist omdat ik het zelf fysiek niet kan en zij wél! Dus als ik iemand voor m’n neus heb staan die wel acrobatisch is, dan maak ik daar gebruik van. Maar je zult dan wel een andere manier van acrobatiek te zien krijgen, omdat ik mijn isolerende stijl erop toepas.
Verder zie ik mijn creatieve brein als het grootste geschenk wat ik heb gekregen in het leven en ik probeer het zo goed mogelijk te benutten. Ik houd alleen maar van verrassende dingen. Ik houd niet van standaard, en ik houd ook echt totaal niet van de regels volgen. Wat dat betreft ben ik een beetje rebels.
Hoe komt een concept bij jou tot stand?
Ik heb altijd miljoenen ideeën. Graag laat ik alles in mijn hoofd borrelen en vervolgens drop ik het gewoon in de wereld. Dan kan niemand er meer iets aan veranderen. Omdat ik alles zo visualiseer, is het heel moeilijk om een idee in woorden naar buiten te brengen voordat het helemaal af is. Ik heb ook een bijzondere manier van maken. Als je mij nu zou zeggen ‘hier is een trap, ga maar los’, dan ga ik even een uurtje in de hoek zitten met m’n ogen dicht en capuchon op. In plaats van samen brainstormen en ideeën uitwisselen heb ik eerst even dat uurtje nodig.
Eerst wil ik mijn idee helemaal tot in de puntjes uitvoeren en dán pas een tweede paar ogen er naar laten kijken. Soms is dat moeilijk. Bijvoorbeeld bij het blacklight-stuk uit Delusion. Dat heb ik een keer in de studio laten zien terwijl ik het helemaal nog niet wilde laten zien. Die persoon had stuk 1 en 3 van het drieluik gezien en was heel enthousiast. Dus wilde hij stuk 2 ook zien, met het idee dat hij er wel doorheen kon kijken. Ik wist van binnen al dat dat onmogelijk was. Natuurlijk snapt je er geen bal van als je mensen elkaar de hele tijd elkaar ziet tillen en slepen, zonder dat je precies weet wat de bedoeling is met decor en kostuums erbij. Ik heb liever dat mensen het stuk precies zien zoals bedoeld is.
Wat was voor jou je grote doorbraak?
Ik heb heel veel kleine doorbraken gehad. Maar ik denk dat de grote doorbraak voor mij NBC World of Dance is geweest, en vervolgens het begin van de coronacrisis. Ik heb heel lang veel stappen gezet om mijn bedrijven zo te krijgen als ik ze graag zou zien. Ik heb alleen maar geïnvesteerd, jarenlang. Eigenlijk toen we terugkwamen van Amerika, van NBC World of Dance, stond ik in de startblokken. Maar daar was de pandemie. Ik heb direct geschakeld en heb dat moment gebruikt om door te pakken. Zo lieten we onszelf zien in diverse televisieprogramma’s en plaatsten we veel conceptvideo’s op YouTube.
Ik denk dat mede door de crisis deze tour met Delusion er is gekomen. Ik voel me daar soms ook wel schuldig over, dat ik deze periode grotendeels als fijn heb ervaren. Persoonlijk stond ik er uiteraard minder positief tegenover, maar voor Oxygen is de periode goed geweest. Veel mensen zijn van koers gewisseld in die tijd, maar ik pakte het juist heel anders aan. Ik heb altijd een positieve spirit en waar ‘nee’ is, zoek ik naar de ‘ja’.
Nu, na drie jaar corona, zijn we weer aan de lopende band bezig. Zo zijn we onze shows en entertainment agency gestart waarmee we onder andere op festivals staan. Ook hebben we de switch gemaakt naar de naam WE ARE OXYGEN, waarbinnen we drie lagen hebben. Namelijk de company, de academy en de agency.
Wat betekent succes voor jou?
Veel mensen zien mij misschien wel als succesvol, omdat ik heel veel tastbare dingen heb bereikt. Dingen zoals het winnen van de Inspiratieprijs van het Prins Bernhard Cultuurfonds Limburg 2020, het behalen van de finale van NBC World of Dance, het choreograferen voor onder meer het televisieprogramma Dance Dance Dance en nog meer moois. Maar zelf koppel ik succes niet zozeer daaraan. Succesvol zijn betekent voor mij dat je het leven leidt waarvoor je gemaakt bent, dat je op een authentieke manier bijdraagt aan de wereld en dat je er ook voor anderen kunt zijn. Dat je een puur hart hebt. Zolang je dat niet hebt, dan betekent de rest in mijn ogen niks.
Maar mijn ultieme droom is heel simpel eigenlijk. Ik leid al heel mijn leven de nieuwe generatie Oxygen-dansers op en nu ben ik aan het werk om hen aan de wereldtop te krijgen. Zij gaan de gezichten zijn van WE ARE OXYGEN en ik wil met hun de wereld veroveren. Dat klinkt heel groot en cliché, maar ik meen het wel echt. Alles wat we nu aan het doen zijn vind ik supermooi en dat zijn stappen die gezet moeten worden. Maar voor mij is het wel pas het begin.
Voor mij zit er verder niet echt een scheiding tussen privé en werk; soms mag die scheiding wel iets meer. Ik leef niks anders dan werk. Ik zeg weleens voor de grap dat ik me als een soort van moeder van heel veel kinderen voel, namelijk mijn dansers. Ik doe alles voor die kinderen. Het maakt me het gelukkigst als ik hen kan meenemen in mijn succes.
Wat doe je in je vrije tijd?
Nou, ik zou er eigenlijk bewuster voor moeten kiezen om meer voor mezelf op het gebied van ontspanning te doen, buiten dans. Vanaf mijn zestiende heb ik geknald als een malle: 24/7 werken en nooit pauze. Ik heb wel toevallig binnenkort een verplichte korte vakantie geboekt, omdat ik even moet ademhalen voordat ik weer door kan. Op die vakantie is het dan ook de bedoeling dat ik me even niet bezighoud met werk. Dat is het plan, maar dat soort plannen worden dan vaak uiteindelijk niet uitgevoerd. Ik geef wel al bij iedereen aan dat ik van deze tot die datum niet bereikbaar ben, in de hoop dat er ook niets komt. Alleen zeg ik niet graag ‘nee’. Dat is echt mijn valkuil.
Ik coach veel anderen en als je leider bent, dan weet je heel goed hoe je andere mensen moet leiden. Je weet wat je wel en niet moet doen. Je past het alleen vaak zelf niet genoeg toe. Daar waar ik een ander adviseer en stuur om gas terug te nemen, stuur ik mezelf eigenlijk de andere kant op. Want iemand moet het toch doen en als ík het niet doe, dan doet niemand het.
Welke tip wil je dansers meegeven?
We leven in een tijd waarin de generatie dansers verandert. De ‘oudere generatie’, zoals een Ginny Pauw en Gino Jagessar, heeft op een hele andere manier voor hun plek in de danswereld moeten strijden. Zij hadden bijvoorbeeld nog geen sociale media om connecties te maken en zichzelf te promoten. Ik merk dat de nieuwe generatie meer onderzoek kan doen.
Veel dansers willen heel veel, maar kijken vervolgens niet naar het ‘hoe’. Op reis zonder koers noem ik dat. Maar als je zulke dingen wilt, dan moet je echt kijken naar welke stapjes je moet nemen om daar te komen. Dus droom groot, droom zonder grenzen, maar kijk wel naar die trap daarnaartoe en niet alleen naar die droom.
IN DE SPOTLIGHT
Wie is wie in de danswereld? Welke dansers hebben het gemaakt? En hoe hebben ze dat voor elkaar gekregen? In de spotlight rubriek interviewen we succesvolle dansers en makers uit Nederland en Vlaanderen over hun carrière. Hoe verdienen zij hun centjes? Hoe blijven ze fit? Wat betekent succes voor hen? En welke tips hebben zij voor jou? Je leest het op Dansers.nu!
Mirjam Schaart
Mirjam Schaart is redacteur ‘In de spotlight’. In 2021 is zij afgestudeerd aan de bachelor Docent Dans van ArtEZ. Momenteel geeft ze vooral veel danslessen, waaronder aan de 5 O’Clock, de vooropleiding van de Academie voor Theater en Dans in Amsterdam. Naast het lesgeven is zij als uitvoerend danser werkzaam in de commerciële dansindustrie. Ook werkt ze als choreograaf en model. Allround zou je haast als synoniem kunnen gebruiken voor Mirjam: more is more! Van ballet tot hiphop en van tap dance tot heels, ze is van alle markten thuis. Mirjam weet dus precies over wie dansend Nederland meer moet weten. De tofste dansers en makers interviewt zij voor Dansers.nu!